Historia kościoła w Fałkowicach jest długa i ciekawa. Nie wiadomo, kiedy go rzeczywiście wybudowano. W 1447 roku był przeprowadzony spis kościołów na tym terenie, jednak Fałkowice nie są w nim wymienione. To nie oznacza, że przed tym rokiem kościół tu nie istniał. Wprawdzie w dokumencie lokacyjnym z 1309 r. jest wzmianka, że jeśli w nowo osadzonej wsi mieszkańcy zbudują kościół, mają zaplanować dwa łany ziemi dla proboszcza. Należy jednak przypuszczać, że do jego powstania zbyt szybko nie doszło. Wiarygodne dane dotyczące pierwszego kościoła w Fałkowicach pochodzą z protokołu powizytacyjnego z 1679 roku, którego autor to wizytator Lorenz Janston z Namysłowa. Dowiadujemy się z niego, że Kościół Parafialny pod wezwaniem Świętego Stanisława został zbudowany dopiero w 1519 roku.
Pierwszy kościół parafialny w Fałkowicach został wykonany z drewna. W środku był wymalowany i ozdobiony obrazami, miał podłogę z drewna, cegieł oraz wąską i ciemną zakrystię. Oddalona nieco wieża także była wybudowana z drewna. Wisiały w niej trzy dzwony, odlane 4 lata po powstaniu świątyni. Pierwszy z nich (największy) poświęcono św. Michałowi, drugi (średni) św. Stanisławowi, a trzeci (mały) św. Wacławowi. Czwarty dzwon umieszczono w małej wieżyczce nad kościołem. Wewnątrz kościoła znajdowała się chrzcielnica wyrzeźbiona z pnia drzewa, która zawierała wodę święconą pod zamknięciem. Obok niej znajdowała się kolumna, w której zamykano święty olej. W XVII wieku w świątyni znajdowała się uboga mównica, proste i prymitywne ławki. Brak było w tym czasie konfesjonału i dlatego spowiedź odbywała się w ławce w pobliżu zakrystii. Wyposażenie kościoła stanowiły: 1 srebrny kielich, 4 alby, 1srebrny krzyż (znajduje się w kościele do dnia dzisiejszego), 4 świeczniki z cyny i 2 z rudy. Nabożeństwa odprawiano w języku polskim, a katecheza odbywała się w niedzielne popołudnia. Plebania i szkoła zostały wybudowane ze środków kościelnych, ponieważ parafianie nie wyrazili chęci pomocy.
W 1703 roku, za urzędowania księdza Sileniusa, świątynia fałkowicka została doszczętnie spalona, a następnie odbudowana – koszt inwestycji to 730 talarów. Po 18 latach, w 1721 roku, kiedy proboszczem był Baltazar, kościół ponownie doszczętnie spłonął. Ksiądz załamał się i odszedł z parafii. W następnym roku tj. 1722, ksiądz Franz Klimetzky z Opola, mimo wielu trudności, rozpoczął kolejną odbudowę świątyni z ołtarzem i amboną. Została ona sfinalizowana w 1733 r. Z biegiem czasu drewniany kościółek stał się zbyt ciasny i zastąpił go obecny – murowany, który powstał w 1881 r. Decyzję o budowie nowej świątyni podjęto w 1865 r., zaś zezwolenie z urzędu biskupiego ksiądz Adolph Kempski otrzymał w 1868 r. Grunt pod inwestycję zakupiono naprzeciwko starego kościoła, po drugiej stronie ulicy za 696 talarów, 27 srebrnych groszy i 6 fenigów. Cegły pod budowę przywieziono barkami – Odrą – do Popielowa, a drewno pozyskano z okolicznych lasów. 24 lipca 1878 roku ksiądz Kusch z Dobrzenia Wielkiego położył kamień węgielny pod nowy kościół. Przewidywano, że świątynia będzie kosztowała 150 tys. marek, z czego ⅓ mieli pokryć parafianie, a ⅔ władze kościelne. Patronat nad budową objął król pruski Wilhelm I, niemiecki cesarz. 16 czerwca ksiądz Kempski poświęcił 2 dzwony – jeden ku czci św. Barbary, drugi ku czci Marii. Zostały one odlane i przekazane przez firmę Geitner z Wrocławia. Wisiały one do I wojny światowej, zdjęto je w 1916 r. i wykorzystano na cele wojenne.
Wyposażenie nowego kościoła w stylu neogotyckim wyceniono na 4405 marek. W jego skład wchodziły: ołtarz główny, ambona, ołtarze boczne, ława do komunii oraz 4 konfesjonały z drewna lipowego. Zakupiono także organy za 6000 marek, wykonał je mistrz Ciopke. Po obu stronach świątyni wisiały 2 obrazy, z których jeden przedstawiał św. Stanisława, a drugi św. Barbarę. Namalował je Meler Blach.
Po księdzu Kempskim, w 1886 roku proboszczem został Maksymilian Ganczarski. Za jego czasów wybudowano plebanię, chociaż mieszkańcy nie byli chętni tej inwestycji. Po nim parafię objął ksiądz Józef Goretzki, pełnił on funkcję proboszcza w latach 1891-1937. Kontynuował rozbudowę kościoła, jednak nie sfinalizował jej zbyt szybko ze względu na I wojnę światową. Dopiero w 1928 roku przebudował wieżę kościoła z drewnianej na murowaną. Wtedy też umieszczono na niej zegar, który znajduje się tam do chwili obecnej. Po śmierci księdza Goretzkiego probostwo na krótko objął Wilhelm Schulz. W 1938 roku do parafii przybył ksiądz Buhl, który dążył do odnowienia fałkowickiej świątyni, jednak przeszkodziła mu w tym II wojna światowa. Po jej zakończeniu miejscowość znalazła się w obrębie państwa polskiego. Funkcję proboszczów w tym okresie pełnili: Franz Wenzel Buhl (1938-1969) Józef Bałabuch (1969-2005), Joachim Solga (2005-2015). Następnie proboszczem był ks. Mariusz Stafa (2015-2025). Obecnie proboszczem jest ks. Wiesław Garbacz.
Z parafii Fałkowice na początku XX wieku wyodrębniły się Dąbrówka Dolna i Zawiść. Parafia położona na północnym krańcu diecezji opolskiej, sąsiaduje od południa z parafią Pokój, od wschodu z parafią Dąbrówka Dolna, natomiast od północy z parafią Świerczów, leżącą w archidiecezji wrocławskiej. Parafia należy do dekanatu zagwiździańskiego. Z parafii wywodzącą się liczne powołania kapłańskie i zakonne. Dwóch misjonarzy pracuje w Afryce. O. Rafał Segiet w Burkina Faso, O. Jan Kobzan w Kamerunie. Do parafii należy 11 miejscowości, stanowiące wspólnotę wiernych w liczbie ok. 1500. Rzeczywista ilość parafian jest trudna do określenia ze względu na migracje zagraniczne. Parafię zamieszkuje ludność autochtoniczna oraz napływowa. Z tego względu Msza św. w I sobotę miesiąca (sprawowana jako niedzielna) godz. 17.00 (zima) lub o godz. 18.00 (lato) sprawowana w języku niemieckim. W parafii kult św. Marka, Urbana, Walentego, Józefa, Anny oraz Barbary. Żywy kult św. Rocha, tradycyjna sierpniowa pielgrzymka na odpust ku czci św. Rocha do Dobrzenia Wielkiego - od 2016 r. reaktywowana jako pielgrzymka piesza. Patronem wspólnoty parafialnej jest św. Stanisław. Ostatnie Misje Święte odbyły się w roku 2016 (kaznodzieja - ks. Krzysztof Trembecki). Odpust w niedzielę w okolicach 8 maja, suma o godzinie 11.00. Ostatnia wizytacja kanoniczna w roku 2015 przez ks. bp Rudolfa Pierskałę. Natomiast bp Paweł Stobrawa gościł w roku 2006 podczas uroczystości, która była połączona z udzielaniem sakramentu bierzmowania, uroczystością odpustową ku czci św. Stanisława oraz obchodami 700-lecia powstania wsi Fałkowice i Domaradz. 13 stycznia 2010 r. w parafii pierwszy raz gościł nowy ordynariusz diecezji opolski ks bp. Andrzej Czaja. 24 stycznia 2013 r. po długiej chorobie, w wieku 77 lat zmarł były proboszcz ks. Józef Bałabuch. Uroczystości pogrzebowe odbyły się w kościele parafialnym w Fałkowicach wraz z licznie zgromadzonymi wiernymi. Mszy św. przewodniczył opolski biskup pomocniczy Paweł Stobrawa, natomiast homilię wygłosił emerytowany ordynariusz diecezji gliwickiej ksiądz biskup Jan Wieczorek. Ks. Józef Bałabuch spoczął na cmentarzu parafialnym w Fałkowicach. 23 sierpnia 2015 r. o godzinie 11.00 odbyła się Msza św. pożegnalna, którą odprawił odchodzący proboszcz Joachim Solga.
Źródła:
1) informacja własna
2) www.gminapokoj.pl
